Ich habe ja wie an anderer stelle schon einmal erwähnt nicht Niederländisch in der Schule gelernt sondern ausschließlich durch Kontakt mit Menschen, da ich alle diese Leute schon vorher kannte Duze ich mich natürlich mit allen, habe also nie “U” gelernt.
Das führt aber (leider) immer wieder dazu dass ich wildfremde Leute ebenfalls Duze, so aus der Gewohnheit heraus, heute erst wieder die Kassiererin bei Albert Heijn, letzte Woche im Kino den Kartenkontrolleur etc. ich merke das zwar dann in dem Augenblick wo ich es sage, aber dann ist es ja schon zu spät.
Daher mal die frage wie üblich Duzen in den Niederlanden so ist?
Auf jeden Fall viel üblicher als in Deutschland! Ich merke sogar, dass ich in den Niederlanden in Situationen, in denen sich andere vielleicht gleich duzen würden, oft doch noch “u” sage – da hat die deutsche Kultur wohl auf mich abgefärbt. Einen etwa gleichaltrigen Kartenkontrolleur oder eine Kassiererin würde ich wohl auch duzen. Und in solchen Alltagssituationen statt betont “dankuwel” einfach “dankjewel” zu sagen, ist auch absolut üblich. Ich bin gespannt, wie die anderen Niederländer das sehen und ob ich vielleicht doch deutlich andere Ansichten diesbezüglich habe, da ich schon recht lange in Deutschland lebe!
Mh, wenn ich wirklich mit “u” angesprochen werde, gehe ich auch nicht gleich ungefragt zu “jij” über – außer bei deutlich Jüngeren oder Minderjährigen. Aber ich glaube nicht, dass du da einen schrecklichen Fauxpas begangen hast!
Nog een laatste toevoeging als moedertaalspreekster: Ik merk af en toe wel dat ik eerder „je“ dan „u“ zeg, maar vind het tegenwoordig wel gek als ik door een vreemde direct met „je“ aangesproken word. Bij leeftijdsgenoten valt het me meestal niet op, maar als iemand duidelijk jonger of ouder is, verwacht ik eigenlijk wel een „u“. In de winkel en bijv. bij de gemeente zeg ik ook altijd „u“. Dat sluit dus wel een beetje aan bij de anderen. Collega’s zou ik trouwens nooit met „u“ aanspreken, dat suggereert voor mij een machtsverschil (dat er op dat niveau niet zou moeten zijn). Dat vond ik tijdens mijn stages in Duitsland en Oostenrijk altijd wel een beetje wennen.
De Nederlanders zijn in ieder geval minder snel beledigd als ze niet met „u“ aangesproken worden.
Vroeger sprak ik mijn ouders ook altijd met ‚U‘ aan (zelfs met hoofdletter), maar als puber is dat verdwenen. Over het algemeen is ‚U‘ nog de basis, maar ik merk bij irritatie dat het snel ‚je‘ wordt. Dus emotie speelt daar ook wel een rol in.
Dat klopt zeker! Maar wanneer ik iemand niet sympathiek vind, zal ik diegene niet zo gauw vousvoyeren – dat geldt overigens voor het Nederlands én het Duits.
EDIT: Ik bedoel tutoyeren! Wanneer ik iemand niet bijzonder sympathiek vind of gewoon geen verder contact wens te hebben, zeg ik dus normaalgesproken „u“.
Ja, helemaal mee eens! Wel spannend wat zo’n klein woordje (dat je soms helemaal niet echt expres gebruikt) voor een verschil kan maken.
Mij schiet spontaan geen directe vertaling te binnen, maar misschien zoiets als „Kennen wir einander noch aus dem Sandkasten?“
Misschien wil je het niet, maar vaak doe je het toch. Soms zet je dat ‚masker‘ gewoon op om dingen gedaan te krijgen.
Ik denk dat het om twee dingen gaat:
1- aftasten van grenzen (weten waar die zijn)
2- gepaste afstand houden
Ik vind het persoonlijk erger wanneer iemand te dichtbij komt, dan dat iemand een té grote afstand houdt. Dat laatste maakt het alleen maar moeilijk om goed te communiceren. Maar bij dat eerste voel ik een té grote intimiteit. En ik moet dan ook lachen als ik iemand hoor zeggen: „Hebben wij met elkaar geknikkerd?“ (Is hier trouwens een Duits equivalent voor?). Voor de mensen die de uitdrukking niet kennen: ‚met elkaar knikkeren‘ is hier een soort eufemisme voor met elkaar opgroeien, waaruit de conclusie getrokken zou mogen worden dat dan tutoyeren mag.
Een artikel op Kennislink rept over ‚macht‘ en ‚respect‘, maar ik denk dat je dan het probleem op een andere manier benadert. Die grens wordt dan een vertoon van macht: ik leg hier de grens. Beatrijs Ritsema merkt hierover op: „Maar een onbekende corrigeren is een paardenmiddel dat meestal meer kwaad dan goed doet …“
Voorbeeld: Ik zocht even naar de uitdrukking en kwam hem zelfs sterker tegen: „Heb ik soms met u geknikkerd?“ Door hier ‚u‘ te gebruiken, wordt iemand al meteen op zijn/haar plaats gezet. Dat creëert meteen een grote afstand.
Toch is dat te kort door de bocht naar mijn mening. Ik heb geleerd het woord ‘U’ altijd met hoofdletter te schrijven, ongeacht of het om mensen of god(en) ging.
Natuurlijk zie je dat er ook aan Hem wordt/werd gerefereerd (zou dat ook Haar mogen zijn?). Maar om die scheiding nou door te trekken naar taal? Daar heb Ik wat moeite mee.
Maar vandaag de dag zou het wel kunnen helpen om dat als stelregel aan te houden.
Ik vroeg het net nog eens aan mijn moeder (85). Die zei me dat men vroegâh bijvoorbeeld ‘De Heren Janssen & de Vries’ schreef …
Der Unterschied zwischen Siezen und Duzen ist mir inzwischen klar, aber oft sehe ich, dass man Du/Dein mit großem D benutzt, statt mit kleinem d. Gibt es Bedeutungsunterschiede zwischen beiden ‘Formen’? Oder ist dies auch Höflichkeitsbedingt?
Ik begin oud te worden … om een zin te beginnen met ‚Ik‘ vind ik lastig (mocht niet) en in punt vier en vijf kan ik me ook vinden ,
