de wisselwachter
Meinst du denjenigen, der beruflich die Eisenbahnknotenpunkthinundherschiebeeinrichtung betätigt?
Nee, want er bestaan nog veel ergere monsters in het Duits. De Wechselpräpositionen bijvoorbeeld. Brrrrrr. 
Kijk, die naamvallen, die zijn lastig genoeg. Al hoef je gelukkig bij de enigszins normale enkel maar te kiezen tussen de datief en de accusatief.
Nou ja, afgezien dan van die heel stugge en ingewikkeld in elkaar geknutselde voorzetsels als „anlässlich“, „abseits“, „mangels“, „zugunsten“ etc. etc. – die wat mij betreft de genitief kunnen krijgen of anders in de tweede val mogen kreperen. 
Sommige zijn dan nog enigszins netjes opgevoed en vragen maar één soort koekje.
Aus außer bei mit nach seit von zu (zuwider), ken je ze nog? Derde naamval.
Durch für gegen ohne um (bis wider), vierde naamval.
De meeste staan ook nog keurig in alfabetische orde in het gelid. Iedereen die zich afwijkend gedraagt, moest achteraan gaan staan. Geschieht ihnen recht.
Maar dan heb je dus ook nog eens een keer die eeuwige twijfelaars en draaikonten. Die zijn pas echt ausländerunfreundlich. 
En toch hè, als je kijkt hoe dat dan wordt uitgelegd, dan lijkt het wel eens of ze dachten: „waarom zou je het makkelijk doen als het ook moeilijk kan?“.
In ieder geval kan het wat overzichtelijker en korter.
De meeste krijgen namelijk gewoon altijd de derde naamval – tenzij er duidelijk sprake is van een beweging ergens naartoe.
Dat zijn hinter neben in, unter vor zwischen,
En dan zijn er twee echte hoogvliegers, auf (op) en über (boven, over). Die doen het lekker net andersom:
altijd de vierde naamval, tenzij het duidelijk op een plek is.
En dan blijft er nog ééntje over, dat is echt het stoutste jongetje van de klas. An.
Als het duidelijk „ergens“ of juist duidelijk „ergens heen“ is, dan is het ‚gewoon‘ de derde respectievelijk de vierde naamval.
En als dat niet zo duidelijk is (glauben an…, zweifeln an…, sich halten an…), dan moet je je ook niet laten wijsmaken dat het ergens in een van die andere hokjes valt.
An is nou eenmaal een beetje anders. Maar tegenwoordig begrijpen we toch dat zo’n jongetje, dat vroeger alleen maar als „het lastigste jongetje van de klas“ werd gezien, gewoon een heel lief kind is met z’n eigen gebruiksaanwijzing, dat af en toe wat extra aandacht nodig heeft?
