Taaladvies heeft er ook een artikel over. Daar wordt ook over verouderde benamingen gesproken. Dit zou misschien verband kunnen houden met Olivers constatering van het afwezig zijn van mannelijke en vrouwelijke lidwoorden in de Nederlandse taal. Dit geldt ook voor het Engels. In België, dat meer Frans/Duits georiënteerd is, zijn wel meer vrouwelijke beroepsnamen in gebruik. In België is apothekeres een gangbaar woord. In Nederland kom je dat niet meer tegen, ook al zijn verreweg de meeste apothekers vrouw.
Ik hoop juist dat deze ontwikkeling zich doorzet. Alleen een onderscheid maken tussen mannen en vrouwen als dat functioneel is, en elkaar verder vooral als medemensen zien.
Uiteindelijk gaat de taal toch haar eigen gang. Gelukkig maar.
@Peter1: Het artikel op “Taaladvies” heb ik gelezen, maar denk je niet dat de ontwikkeling juist de andere kant op gaat? In de vorige eeuw waren het vooral mannen die werkten waardoor er vermoedelijk minder benamingen voor vrouwelijke beroepen bestonden dan nu het geval is. Sinds de emancipatie in Nederland is er juist meer behoefte aan ofwel neutrale woorden (“leidinggevende”) ofwel specifiek vrouwelijke benamingen.
Taaladvies noemt “niet bestaat” en “verouderd” in één adem. De woorden zijn dan misschien verouderd, maar ik vermoed vooral doordat er simpelweg geen vrouwen waren die die beroepen (dokter, minister, hoogleraar) uitoefenden. En niet omdat vrouwen (en mannen) vonden dat die (verouderde) benamingen niet langer relevant waren. Die beroepen waren een mannenbolwerk (en zijn het soms nog steeds).
Mijn interpretatie is zoals gezegd juist dat de ontwikkeling de andere kant op gaat. Voor een beroep als secretaresse worden bijvoorbeeld ook (mannelijke) benamingen als “secretariaatsmedewerker” bedacht, dus andersom lijkt me net zo logisch. Maar een worsteling door bijv. connotaties bij woorden als “directeur” versus “directrice” zal het zeker nog wel blijven…