Wij, mijn man en ik, hebben hier in de Eifel veel vrienden, en die zijn erg lief, geloof me. Alleen, het in Nederland zo normale “even een bakkie doen” is hier beslist niet aan de orde, oftewel, men kent het fenomeen niet.
Ik bemerk dat je hier een afspraak moet maken, opbellen moet, of het wel uitkomt dat je “zo maar” langs komt…
Ik mis het verschrikkelijk, het gewoon binnenlopen bij iemand, een vriend genaamd en een kopje koffie of een kopje thee te drinken, bij te kletsen , en dan weer op huis aan.
Het MOET altijd Kuchen daar zijn, of heel uitgebreid, iets wat ik niet wil.
Het informele is juist het leukste aan ons “binnenlopen” . Van de weeromstuit gebeurt het bij ons dus ook niet, niemand komt voorbij “zomaar”…
en daarom beste mensen voel ik vaak erg eenzaam.
O jeetje Bo, je eenzaam voelen in een “vreemd” land is geen pretje. Ik heb wel een beetje een idee wat je bedoelt. Ik woon hier in Duitsland samen met mijn Duitse vriendin die heel goed Nederlands spreekt, maar sommige dingen kan ik toch niet echt delen, omdat we in verschillende landen zijn opgegroeid en dus verschillende culturele “bagage” hebben.
Als je niet zo ver weg zou wonen zou ik zeggen: mijn deur staat altijd open Mocht je een keertje in de buurt van Hannover zijn: kom langs, meid De koffie (zonder Kuchen) staat klaar
O Bo, ik begrijp zo goed wat je bedoelt! Ik wil ook soms gewoon even bij iemand binnen kunnen lopen, komt het uit dan drink je even wat en dan ben je weer weg, komt het niet uit dan ga je weer. Maar nee, dat kennen ze hier echt niet! Zelfs bij de kinderen moeten officiële afspraken gemaakt worden om te spelen, in plaats van, zoals ik het uit Nederland ken, even kijken of iemand thuis is.
Wij wonen in de buurt van Mainz, je kunt zo een keer op de koffie komen, maar als je er zo’n afstand voor af moet leggen, dan zou ik toch eerst even afspreken
Het is al meer dan twintig jaar gelden dat ik naar Duitsland kwam, maar ik herinner mij die eenzaamheid heel goed. De eerste tijd in het gefühlskalte Frankfurt ging ik vooral met andere buitenlanders om — wat in de Eifel waarschijnlijk niet goed mogelijk is. Ik twijfelde eraan of het ooit mogelijk zou zijn Duitse vrienden te krijgen. Na twee, drie jaar kwamen ze dan geleidelijk, maar natuurlijk onder Duitse voorwaarden: geen spontane bezoeken thuis, wenig bezoeken aan huis überhaupt. Maar in Frankfurt en andere grote steden is daarmee gerekend: er is een groot aantal café’s en restaurantjes, waaraan het in Nederland nogal ontbreekt.
In Nederland was ik gewend mensen thuis te eten te vragen en ze kwamen graag. Maar in Duitsland willen mensen niet dat niet zo: te intiem!
Nog altijd ben ik verbaasd over de schaamte van mijn benedenbuurvrouw in Frankfort. Op een dag stond ze met een loodgieter voor de deur van mijn flat. Die wilde even naar de afvoerbuizen in mijn keukenkastje kijken, want buurvrouw had last van lekkage. Voor mij geen enkel probleem natuurlijk, maar hoe zij zich schaamde dat ze zo in mijn privé-sfeer moest doordringen! Ze heeft zich wel tien keer verontschuldigd.
Alles bij elkaar genomen ben in Duitsland toch wel eenzamer dan ik in Nederland was. Maar ik ben eraan gewend geraakt.
Dat spijt me ontzettend, Bo, en ik kan het me goed voorstellen. Hoe lang woon je al in Duitsland?
Ik heb wel het gevoel dat dit ook in Nederland niet meer zo gebruikelijk is. Als ik terugdenk aan de laatste ca. tien jaar, kan ik de keren dat mensen zomaar even bij mij of bij mijn ouders langskwamen, op één hand tellen. Natuurlijk, we gingen vaak bij mensen op bezoek en kregen zelf mensen over de vloer, maar zelden onaangekondigd. De agenda’s worden natuurlijk ook wel steeds voller. Veel wordt nu ook buitenshuis gedaan - even een kopje koffie doen in de stad is normaler geworden, denk ik. Wat @Emigrant vertelt, herken ik echter ook wel. Zelfs in mijn omgeving (95% studenten ) is het niet eens zo heel gebruikelijk dat je weet waar iemand woont en al eens bij hem of haar thuis geweest bent. Bovendien kende ik thuis en in Maastricht mijn buren nog, hier heb ik absoluut geen idee wie er naast, boven of onder me woont.
Als ik als Duitser er iets over mag zeggen: ik begrijp wel wat je bedoelt, Bo, en dat waardeer ik ook wel. Ik heb dat 25 jaar geleden in Londen beleefd met de Britten.
En toch geloof ik dat dat - als @Maartje schrijft - ook een “Zeiterscheinung” is, met die volle agenda’s en de sociale media, WhatsApp etc. Ik telefoneer nu ook nauwelijks nog. En ik voel me soms - ongeacht alle culturele verschillen - ook als Duitser in Duitsland eenzaam. Dus denk ik dat het goed is om erover te praten. De Duitse dichter Gottfried Benn schreef dat al meer dan 60 jaar geleden:
Interessant onderwerp! Ik woon nu al weer 4 jaar in Düsseldorf in een huis met 4 appartementen. Met alle buren hebben we goed contact, het komt regelmatig voor dat er plotseling iemand voor de deur staat om iets te lenen (van suiker tot autos) en even binnenkomen is ook heel normaal. Mijn duitse schoonouders in een wat kleinere stad in de buurt hebben ook goed contact met de buren (ik weet eigenlijk niet of zij altijd afspraken maken of ook gewoon zo bij elkaar binnenlopen). Dat betekent helaas niet dat ik me niet af en toe eenzaam of onbegrepen voel, maar het goede buren zijn wel goud waard! En ik moet zeggen, die Kuchen vind ik eigenlijk wel lekker. Ben flink aangekomen:-)
Bo, heb je al eens geprobeerd, dit je vrienden uit te leggen? Volgens mij kom je er als Nederlander vaak makkelijk “mee weg” als je je niet geheel conform de norm gedraagd:-)
Groeten! Maarten
Ik zit net aan het lezen van oudere threads - en ik verbaas me nu een beetje…
Mijn ervaring is, dat het precies andersom is… In Duitsland loop ik bij vrienden zomaar binnen, en al de tijd in Nederland (toch een jaar of elf) was dit bijna niet mogelijk. Zonder afspraak was het gewoonweg niet te doen.
Misschien is het ook een subjectieve waarneming? Ik ben er een beetje eens met Maartje, dat het hedendags veranderd is, in allebei landen.
Ik denk dat daar zeker een waarheid in zit, Toetje, dat je in Nederland vaak een afspraak moet maken. Veel mensen hebben het altijd maar druk en zomaar binnenlopen is niet altijd wenselijk. Je moet misschien een beetje geluk met de ‚juiste‘ buren hebben. In de straat waar ik nu woon (in Duitsland), heb ik het gevoel dat de mensen best ontspannen zijn en je wel spontaan even op bezoek kunt komen.
Ik denk dat het ook te maken heeft met waar je woont. Ik heb jaren in IJmuiden gewoond, in een appartement. Ik kende daar mijn buren nauwelijks, laat staan dat zij ‚zomaar‘ langskwamen voor een bakkie. Nu ik in een klein dorp woon is dat anders. Regelmatig staat mijn buurvrouw voor de achterdeur (niemand komt hier binnen via de voordeur, iedereen loopt achterom), voor van alles en nog wat: suiker lenen, vragen of ik de kat en de kippen wil voeren als zij er niet is en de krant brengen. Andersom gaat dat ook zo.
Dit is helemaal juist Toetje.
Ik woon al 25 jaar in DE en heb daar nooit problemen mee gehad. Als je ergens gaat wonen, moet je er veel voor doen om het er naar je zin te hebben en je thuis te gaan voelen. Er zijn cultuurverschillen die je in de loop van de tijd leert waarderen. Ik zie veel selectieve waarneming. Jammer.
Eenzaamheid heb ik nooit gekend, ik ben hier meteen super opgenomen. Het ligt veelal aan je eigen instelling vind ik.
Hoi iedereen van deze discussie,
Sinds bijna 15 jaar woon en werk in in Amsterdam en heb in een huis met 4 buren bijna geen contact met ze. Ze komen en gaan weer, ze stellen elkaar niet voor aan de andere buren (in Duitsland loop ik als nieuwe buurvrouw een keer rond om me voor te stellen aan de buren), een afspraak maken is bijna onmogelijk omdat iedereen het altijd zo druk heeft. Ik zou hier niet durven onaangemeld voor een deur te staan en om een kopje suiker te vragen. Mijn Nederlandse contacten zijn mijn collega’s, maar buiten het werk wordt het steeds moeilijker om afspraken te maken. Ik noem het niet eenzaamheid, maar voel hier meer terughoudenheid in spontane uitnodigingen en afspraken. Dat had ik trouwens niet verwacht!
Ja, das kann ich gut nachvollziehen. Wir verstehen uns mit unseren Nachbarn glücklicherweise gut, aber ich denke, dass viele Freund- und Bekanntschaften vor allem über Vereine und so verlaufen. Die meisten unserer ‚Nachbarn‘ Freundschaften sind während der Schulzeit unserer Kinder entstanden.
Vermisst du die Kontakte sehr?
Ja, Peter1, ich vermisse diese Kontakte, weil ich in dem als umständlicher beschriebenen Deutschland an sie gewöhnt war. Ich habe inzwischen mehr Kontakte mit den Eigentümern des Hauses, in das ich in 6 Jahren in Berlin ziehen werde, als mit meinen jetzigen Nachbarn in Amsterdam. Und das ist weder eine Frage der Sprache noch meiner Kontaktbereitschaft. Wobei ich schwer unterscheiden kann zwischen Amsterdam und den restlichen Niederlanden. Vielleicht gilt für Amsterdam das Großstadtphänomen der Anonymität, das man ja auch positiv werten kann. Möglicherweise ist es in kleineren niederländischen Städten und Gemeinden anders.
ich persönlich denke, dass Du mit dieser Vermutung richtig liegst.
Aus meiner 21-jährigen Erfahrung in Apeldoorn (dem größten Dorf der Niederlande ) kann ich die von Dir beschriebene Anonymität nicht bestätigen. Mit der Nachbarschaft habe ich eigentlich guten, wenn auch nicht allzu engen Kontakt.
Trotzdem gebe ich Dir Recht, dass Kontakte in den Niederlanden irgendwie anders geht, als in Deutschland. Wie Peter schon schrieb, läuft das meiste über Vereine bzw. die Ausübung von gemeinsamen Hobbys, was in Corona-Zeiten natürlich ein großer Hemmschuh ist.
Muss man (leider) irgendwie mit leben.
Ik vind het interessant dat dit thema is gestart door een Nederlandse die zich eenzaam voelde in Duitsland (ik geloof niet dat @Boqueen hier nog actief is trouwens). In het verloop van de thread wisselde het naar Duitsers die naar Nederland zijn verhuisd en daar moeilijkheden hadden om aansluiting met de buren te vinden. Precies het omgekeerde dus
Waarschijnlijk heeft het er, zoals sommige anderen hier al zeggen, veel mee te maken of je in een (grote) stad of in een kleine plaats woont en inderdaad ook met hoe „outgoing“ je zelf bent.
Mocht je een keertje in de buurt van Hannover zijn: kom langs, meid De koffie (zonder Kuchen) staat klaar 
) kann ich die von Dir beschriebene Anonymität nicht bestätigen. Mit der Nachbarschaft habe ich eigentlich guten, wenn auch nicht allzu engen Kontakt.