Hoihoi,
Het is (te) druk op het fietspad en er ontstaan ruzietjes en frustraties tussen wielrenners, (elektrische) fietsers, voetgangers en automobilisten…
En hier zie je hoe het op een vriendelijke manier zou moeten:
Heb jij ook last van drukte op het fietspad of van teveel (elektrische) fietsers?
Groetjes, Ralf
Af en toe wel.
Ik zelf fiets nog steeds op een gewone fiets op eigen spierkracht. Hier op de heuvelachtige Veluwe, waar je het soms te maken krijgt met hoogteverschillen van 70 - 80 meter op heel korte afstand, kan het best gebeuren dat ik berg op heel langzaam moet fietsen. Als je dan nog door de bossen op een smal fietspad van nog geen meter breed onderweg bent kan inhalen voor de snellere elektrische fietsers lastig gaan worden. Afgelopen jaar was ik in zo een situatie: Ik hijgend en zwetend 
door de bossen en achter mij een groep elektrische fietsers. Ze bleven wel netjes op afstand maar ik voelde me toch enigszins onder druk gezet dat ik dan uiteindelijjk afgestapt en op zij gegaan ben om ze voorbij te laten. Ze zeiden nog: „dat had je toch niet voor ons moeten doen“… 
Helaas ben ik daarna op het steile padje niet meer goed op gang gekomen en ben het laatste stuk dan toch maar met de fiets aan de hand gelopen. 
Maar los van het voorstaande geval: op fietspaden met normale breedte en op vlak terrein denk ik niet dat ik last van de elektrische fietsers heb. Je moet gewoon uitkijken i.v.m. de snelheidsverschillen maar dat heb je altijd al met de wielrenners gehad die ineens achter je opduiken en nog niet eens geld voor een fietsbel hebben. 
Ik ben een van de elektrische fietsers. 
Maar ik heb een goede reden: mijn beenkracht is er nieet meer echt door de MS 
Mijn man rijdt er nog steeds op een normale fiets en meer dan 20 km/h rijden we niet.
De elektrische fiets is echt een hulp voor mij.
Zelf ben ik soms een „normale“ fietser, dan weer een wielrenner en andere keren weer een elektrische fietser. En natuurlijk ook automobilist en voetganger 
Afgelopen weekend heb ik door Zuid-Nederland (Vaals, Vijlen, en andere dorpjes) gefietst. Daar was het (gelukkig) niet te druk.
Wel waren er in Aken een paar mountainbikers die door het bos scheurden (op een normale wandelroute die bergaf ging) … bijna van m’n sokken gereden.
